Las Smierci

Szpieg

Scarlet chciała mu udowodnić że kołek jej nie zabije. Chwyciła więc jakiś kołek leżący na ziemi i wbiła go sobie w serce. Odwróciła się w kółku.
-Ha widzisz. Tak mnie nie zabijesz.-Powiedziała po czym wyjęła kawałek drewna.

-Dziewczyno za dużo szoku jak na dziś-zaśmiał się-Dorian po raz trzeci mówię-uśmiechnął się ciepło

Szpieg

-Gdzie się podziewałeś jak cię Ojciec wygnał?-Zapytała go.
Z tego o się orientowała to on nie wiedział co się wtedy stało. I co z nią się przez ten czas działo.

Dziewczyna

Kathrine znowuż lekko skinęła głową, że usłyszała jego imię.
- Ja jestem Kat... - powiedziała. - Raczej nie szoku a nowości... - szepnęła zadziwiona.

-No musisz się przyzwyczaić-spojrzał na siostrę-Tu i tam-uśmiechnął się tajemniczo.Nie było takiego miejsca gdzie by się zatrzymał na stałe

Dziewczyna

Dziewczyna znowuż kiwnęła głową.
- Masz rację. - Powiedziała. Już się przyzwyczajała. - Muszę się przyzwyczaić. - Szepnęła sama do siebie. Rozejrzała się po ziemi i w końcu usiadła nie patrząc gdzie siada.

-Na pewno wszystko ok-podszedł i usiadł koło niej.-Wybacz za nią rodzice ją nie wychowali-uśmiechnął się

Dziewczyna

Kathrine dotknęła jedną ręką głowy a drugą przyłożyła do szyi.
- Tak, tak... Wszystko w porządku. - Powiedziała. - Muszą minąć kilka dni bym całkowicie się przyzwyczaiła, że po świecie łażą takie istoty jak Wy. - Częściowo wytłumaczyła mu swoje zachowanie.

-Wiem że to trochę szokujące i wogóle ale małymi kroczkami dasz radę-spojrzał na nią a potem na niebo.Wiedział jak to jest zobaczyć takie istoty a nawet usłyszeć o nich że istnieją to już szok dla człowieka..

Dziewczyna

Kathrine cicho się zaśmiała i spojrzała na chłopaka.
- Myślisz, że to są "małe kroczki"? - Spytała go. Ona również spojrzała w niebo, lecz zobaczyła tylko gałęzie z liśćmi.

-Słuchaj sama musisz jakoś przywyknąć jak ja usłyszałem o takich istotach to chowałem się pod łóżko-zaśmiał się-A ty byłaś odważna nie uciekłaś tak jak niektórzy-spojrzał na nią

Dziewczyna

Wzruszyła tylko ramionami.
- I co? Z tego powodu nazwiesz mnie "dziwolągiem"? - Spytała go. Była rozdrażniona i rozgniewana. Szybko (jak na człowieka) wstała i zaczęła się przechadzać. - Nie jestem taka jak wszyscy inni. - Syknęła w jego stronę.

-Nie nikim cie nie nazwę-uśmiechnął się-Ja sam byłem takim dziwolągiem-powiedział i opuścił głowę.Jego wygnał ojciec jako odmieńca...

Dziewczyna

Kathrine smutno spojrzała na niego i zatrzymała się. Jej gniew na razie gdzieś się ukrył. Usiadła koło niego i położyła dłoń na jego ramieniu. Współczuła mu.
- Ja byłam tak nazywana bo wierzyłam w Was... - szepnęła. - Ale to - wskazała na wisior - dostałam od babci. Oni wiedzieli... a mi cały czas wmawiali, że to tylko wyobraźnia... - szepnęła i spuściła głowę.

-teraz wiesz już że miałaś rację i to nie wyobraźnia-powiedział i spojrzał na nią-Mnie za to tak nazywano bo jako jedyny z rodziny jestem wilkołakiem-lekko się uśmiechnął